Door Franke van Hoeven··Aangepast:
RTL
Journalist Franke blogt elke woensdag over de avonturen van haar gezin. Deze week maakt ze één goed voornemen, dat al uitdagend genoeg is. “Tijd voor een nieuwe hobby.”
Ook al heb ik bijzonder weinig talent voor goede voornemens, toch probeerde ik tegen beter weten in tijdens de eerste week van januari iets van een doel voor 2025 te formuleren.
Ter inspiratie vroeg ik tijdens het avondeten in de eerste schoolweek aan de kinderen wat zij het komende jaar anders gingen doen. “Dat heb je met oud & nieuw ook al gevraagd”, antwoordde Puk met een zucht. Snel ging ik in gedachten de avond langs. Het zou toch niet zo zijn dat ik na anderhalf glas wijn niet meer wist wat ze hadden gezegd?
“Ja, dat weet ik echt nog wel, hoor!”, zei ik, terwijl ik door mijn zuurkoolstamppot roerde en verwoed in mijn geheugen groef. “Meer voetballen en huiswerk maken!” Puk (12) en Olle (10) knikten lusteloos. Het enthousiasme spatte er niet bepaald vanaf. “En jij?”, vroeg ik manlief. “Minder scherm”, antwoordde hij.
“En jij mama?”, vroeg Olle. Ik legde mijn bestek neer en streelde mijn opgeblazen buik vol onverteerde oliebollen en chocola. “Even denken.” Die pens kon best minder, maar afvallen of meer sporten wilde ik mezelf na talloze mislukte pogingen niet meer aandoen. Dry January hoefde niet voor mij en werkstress had ik amper.
Stuitende inflatie
Mijn tafelgenoten aten rustig door terwijl ik naar het plafond staarde, in de hoop daar een goddelijke ingeving te vinden. Wat wilde ik nou écht? Geld sparen? Meer werken? Nee – al vond ik véél méér geld verdienen wel aantrekkelijk, want die stuitende inflatie van de afgelopen jaren hakte er flink in. Uiteindelijk wilde ik, net als manlief, vooral minder tijd op mijn telefoon doorbrengen.
Want het was niet mijn pens noch mijn bankrekening waaraan ik me ergerde, maar vooral mijn eigen scrollgedag. Dat eindeloze swipen door stompzinnige filmpjes van vrouwen die me probeerden aan te praten dat er iets heel erg mis was met mijn veertigplusrimpels.
Het verdrietige scrollen door vreselijke beelden van oorlogen. Het lezen van nieuws over politici en rijke mannen bij wie een steekje los leek te zitten. Dat kon allemaal best minder, want het leverde me precies niets op. Geen lach, geen geweldig inzicht, helemaal niets.
Een nieuwe hobby
Zo had ik mezelf onlangs betrapt dat ik een uur van mijn kostbare tijd had verkwanseld aan het lezen van een fittie tussen twee anonieme accounts over wie nou echt de as van het kwaad was, Blake Lively of toch Justin Baldoni. Wat had ik eraan? Wat moest ik ermee?
“Ik scrol door zoveel troep en negatief gedoe. Hoeveel energie wil ik nog verspillen aan gezeur van anonieme reaguurders met getallen als naam en een motor of vers gevangen vis als profielfoto? Ik ben helemaal klaar met al die zeikerds”, bracht ik resoluut uit. “Tijd voor een nieuwe hobby.”
“Leuk, mam, een nieuwe hobby. Hebben we nog een toetje?”, klonk het, terwijl de kinderen hun borden naar de keuken brachten. “Effe één seconde”, antwoordde ik, terwijl ik fanatiek op mijn telefoon typte. “Mam, wat doe je nou?”
“Even mijn goede voornemen posten, duh.”
Je hebt niet alle cookies geaccepteerd. Om deze content te bekijken moet je deaanpassen.